نیروی زمینی شاهنشاهی ایران یکی از اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین شاخه‌های ارتش شاهنشاهی بود که در دوران حکومت پهلوی به‌طور گسترده مدرن‌سازی و تقویت شد. این نیرو مسئولیت اصلی دفاع از مرزهای زمینی ایران و حفظ امنیت داخلی کشور را بر عهده داشت و در دوره محمدرضا شاه پهلوی به یکی از قدرتمندترین نیروهای زمینی منطقه تبدیل شد.

آمار و تجهیزات نیروی زمینی شاهنشاهی:

تا پیش از شورش ۵۷، نیروی زمینی شاهنشاهی ایران دارای یکی از بزرگترین ارتش‌های منطقه بود. تعداد سربازان فعال نیروی زمینی بین ۲۰۰ تا ۲۲۰ هزار نفر تخمین زده می‌شود. این تعداد شامل نیروهای پیاده‌نظام، زرهی، توپخانه، و واحدهای ویژه بود. علاوه بر این، نیروی زمینی دارای ذخایر و نیروهای احتیاطی قابل توجهی بود که در زمان نیاز بسیج می‌شدند.

تجهیزات مدرن و قدرت رزمی:

در طول دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، نیروی زمینی شاهنشاهی به یکی از مجهزترین نیروهای منطقه تبدیل شد و تسلیحات پیشرفته‌ای از کشورهای غربی، به‌ویژه ایالات متحده آمریکا و بریتانیا، خریداری شد. برخی از تجهیزات کلیدی شامل:

 تانک‌های پیشرفته: نیروی زمینی شاهنشاهی دارای تانک‌های مدرن از جمله چیفتن (Chieftain) ساخت بریتانیا و M60 پاتون ساخت آمریکا بود. تانک چیفتن در زمان خود یکی از پیشرفته‌ترین تانک‌های جهان محسوب می‌شد.

 خودروهای زرهی: این نیرو از خودروهای زرهی متنوعی برای حمل‌ونقل نیروها و تجهیزات استفاده می‌کرد.

 توپخانه: واحدهای توپخانه نیروی زمینی مجهز به توپ‌های دوربرد و خمپاره‌اندازهای مدرن بودند که توانایی اجرای عملیات پشتیبانی آتش گسترده در میدان نبرد را داشتند.

 هواگردهای پشتیبانی: نیروی زمینی همچنین از هلیکوپترهای جنگی مانند بل AH-1 کبرا و هلیکوپترهای حمل‌ونقل برای جابجایی سریع نیروها و تجهیزات در عملیات‌های نظامی استفاده می‌کرد.

 نیروهای ویژه: ایران در این دوره واحدهای نیروهای ویژه‌ای مانند کلاه‌سبزها را تأسیس کرد که برای عملیات‌های خاص و جنگ‌های چریکی آموزش دیده بودند.

قدرت و نقش استراتژیک:

نیروی زمینی شاهنشاهی ایران با استفاده از این تجهیزات مدرن و آموزش‌های پیشرفته که توسط مستشاران غربی ارائه می‌شد، توانست به یکی از قدرتمندترین نیروهای زمینی خاورمیانه تبدیل شود. این نیرو نه تنها در مرزهای ایران حضور داشت بلکه نقش مهمی در مقابله با تهدیدات داخلی و امنیت مرزها ایفا می‌کرد.

در مجموع، نیروی زمینی شاهنشاهی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به دلیل مدرن‌سازی و گسترش، از قدرت رزمی قابل توجهی برخوردار بود و این موضوع یکی از دلایل اصلی قدرت نظامی و استراتژیک ایران در آن دوران بود