دوره راهنمایی آموزشی یکی از اصلاحات مهم نظام آموزشی ایران در دوران پهلوی دوم بود که با هدف بهبود ساختار آموزش عمومی و ایجاد پیوندی منسجم بین دوره ابتدایی و دبیرستان راه‌اندازی شد. این دوره به طور رسمی از سال تحصیلی ۱۳۵۰-۱۳۵۱ آغاز شد و به مدت سه سال به طول می‌انجامید.

تاریخچه و دلایل ایجاد دوره راهنمایی

در سال ۱۳۴۵، تغییرات عمده‌ای در نظام آموزشی ایران اعمال شد که شامل افزودن دوره‌ای جدید به نام «راهنمایی» به مقاطع تحصیلی آموزش همگانی بود. این تغییر با هدف بهبود کیفیت آموزش و کاهش نرخ ترک تحصیل در دوره‌های میانی صورت گرفت. دوره راهنمایی به عنوان پلی بین دوره پنج‌ساله ابتدایی و دوره دبیرستان طراحی شد و هدف آن آماده‌سازی دانش‌آموزان برای ورود به دوره‌های تخصصی‌تر دبیرستان بود.

ویژگی‌های دوره راهنمایی

 مدت و محتوای آموزشی: دوره راهنمایی شامل سه سال تحصیلی بود که در آن دانش‌آموزان مهارت‌ها و دانش پایه‌ای دروس مختلف مانند ریاضیات، علوم، زبان فارسی، زبان خارجی و آموزش‌های دینی را کسب می‌کردند. این دوره به دانش‌آموزان کمک می‌کرد تا برای انتخاب رشته تحصیلی در دوره دبیرستان آماده شوند.

 هدف از ایجاد دوره: ایجاد دوره راهنمایی با هدف پر کردن فاصله آموزشی بین دوره ابتدایی و دبیرستان انجام شد. این دوره فرصتی برای دانش‌آموزان فراهم می‌کرد تا در سال‌های میانی تحصیلی مهارت‌های خود را تقویت کنند و برای ورود به مقاطع بالاتر با آمادگی بیشتری مواجه شوند.

 ثبت‌نام و پذیرش: دانش‌آموزانی که دوره پنج‌ساله ابتدایی را با موفقیت به پایان می‌رساندند، می‌توانستند در دوره سه‌ساله راهنمایی ثبت‌نام کنند. این مرحله به آن‌ها کمک می‌کرد تا با دیدی جامع‌تر نسبت به توانایی‌ها و علایق خود، برای انتخاب رشته در دوره دبیرستان تصمیم‌گیری کنند.

سیستم آموزشی قبل از دوره راهنمایی

پیش از اضافه شدن دوره راهنمایی، نظام آموزشی ایران شامل دو مقطع اصلی بود:

دبستان (آموزش ابتدایی): شامل شش سال تحصیلی بود که به آموزش مهارت‌های پایه‌ای مانند خواندن، نوشتن و ریاضیات اختصاص داشت.

دبیرستان (آموزش متوسطه): شامل شش سال تحصیلی بود که به دو بخش سه‌ساله تقسیم می‌شد. در دوره اول، دروس عمومی آموزش داده می‌شد و در دوره دوم، دانش‌آموزان می‌توانستند رشته‌های مختلفی را انتخاب کنند.

نتیجه‌گیری

دوره راهنمایی که از سال تحصیلی ۱۳۵۰-۱۳۵۱ در ایران آغاز شد، نقش مهمی در افزایش انسجام نظام آموزشی و آمادگی دانش‌آموزان برای ورود به دبیرستان داشت. این دوره با ایجاد پیوندی قوی بین آموزش ابتدایی و متوسطه و با هدف ارتقای کیفیت آموزشی و کاهش نرخ ترک تحصیل، به یکی از اصلاحات مهم در نظام آموزشی دوران پهلوی تبدیل شد