حمل و نقل در دوره پهلوی از جنبه‌های مختلف (دریایی، زمینی و هوایی) به طور چشمگیری توسعه یافت و یکی از عوامل کلیدی در پیشرفت اقتصادی و اجتماعی ایران محسوب می‌شد. در این دوره، توجه ویژه‌ای به ایجاد زیرساخت‌های مدرن برای حمل و نقل کالا و انسان صورت گرفت.

حمل و نقل زمینی

. راه‌آهن: ساخت راه‌آهن سراسری ایران در زمان رضاشاه پهلوی آغاز شد و در سال ۱۳۱۷ به بهره‌برداری رسید. این خط راه‌آهن که از جنوب به شمال ایران (بندر شاهپور به بندر شاه) کشیده شده بود، یکی از پروژه‌های ملی عظیم به شمار می‌رفت و نقش مهمی در حمل کالا و مسافران ایفا می‌کرد.

 شبکه جاده‌ای: در دوره پهلوی، توسعه شبکه جاده‌ای از اولویت‌های دولت بود. جاده‌های اصلی بین شهرهای مهم و همچنین روستاها گسترش یافتند و از آسفالت و زیرساخت‌های جدید برخوردار شدند. این جاده‌ها به حمل‌ و ‌نقل سریع‌تر و راحت‌تر مسافران و کالا کمک کرد و تجارت داخلی و خارجی را تسهیل نمود.

حمل و نقل هوایی

 فرودگاه‌ها: دوره پهلوی شاهد گسترش حمل و نقل هوایی بود. فرودگاه‌های مهمی مانند فرودگاه مهرآباد در تهران توسعه یافتند و ایران ایر (هواپیمایی ملی ایران) به عنوان نماد ملی در عرصه حمل و نقل هوایی شکل گرفت. این شرکت هواپیمایی به یکی از خطوط هوایی مطرح جهان تبدیل شد و پروازهای بین‌المللی و داخلی متعددی انجام می‌داد.

 توسعه ناوگان هوایی: در دوران پهلوی دوم، ناوگان هواپیماهای مسافری و باربری به روز شد. ایران ایر هواپیماهای مدرن از کشورهای غربی، از جمله بوئینگ و ایرباس، خریداری کرد و شبکه گسترده‌ای از پروازهای داخلی و بین‌المللی ایجاد نمود.

حمل و نقل دریایی

. بندرها: در دوره پهلوی، بنادر ایران در خلیج فارس و دریای خزر گسترش یافتند. بنادر اصلی مانند بندرعباس و بندر خرمشهر به عنوان مراکز حمل و نقل دریایی مدرن توسعه یافتند. این بنادر نقش مهمی در واردات و صادرات کالا و همچنین حمل مسافران داشتند.

 کشتیرانی ملی ایران: در این دوره، شرکت ملی کشتیرانی ایران تشکیل شد که به حمل و نقل دریایی کالا در سطح بین‌المللی پرداخت. کشتی‌های باری و نفتکش‌ها تحت پرچم ایران فعالیت می‌کردند و ایران به یکی از کشورهای پیشرو در حمل و نقل دریایی منطقه تبدیل شد.

این اقدامات در نهایت به بهبود ارتباطات داخلی و خارجی، افزایش تجارت و تقویت اقتصاد ملی ایران در دوران پهلوی منجر شد