دانشگاه‌های ایران در دوران پهلوی نقش برجسته‌ای در توسعه علمی، فرهنگی و بین‌المللی کشور ایفا کردند و
دانشگاه‌های ایران در دوران پهلوی
دانشگاه‌های ایران در دوران پهلوی نقش برجسته‌ای در توسعه علمی، فرهنگی و بین‌المللی کشور ایفا کردند و تأسیس و گسترش نظام آموزش عالی به بخشی از تلاش‌های گسترده برای مدرن‌سازی و ارتقای سطح علمی ایران تبدیل شد. تاریخچه دانشگاه‌های مدرن در ایران به دوران پهلوی اول بازمی‌گردد که مهم‌ترین نقطه عطف آن تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ (۱۹۳۴ میلادی) بود. این دانشگاه به عنوان نخستین دانشگاه مدرن ایران با هدف تربیت نیروی انسانی متخصص و توسعه تحقیقات علمی تأسیس شد و از ترکیب مدارس عالی مختلف از جمله مدرسه طب و دارالفنون شکل گرفت و به مرکز اصلی آموزش عالی کشور تبدیل شد
دانشگاه‌های ایران در دوران پهلوی نقش برجسته‌ای در توسعه علمی، فرهنگی و بین‌المللی کشور ایفا کردند و تأسیس و گسترش نظام آموزش عالی به بخشی از تلاش‌های گسترده برای مدرن‌سازی و ارتقای سطح علمی ایران تبدیل شد. تاریخچه دانشگاه‌های مدرن در ایران به دوران پهلوی اول بازمی‌گردد که مهم‌ترین نقطه عطف آن تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ (۱۹۳۴ میلادی) بود. این دانشگاه به عنوان نخستین دانشگاه مدرن ایران با هدف تربیت نیروی انسانی متخصص و توسعه تحقیقات علمی تأسیس شد و از ترکیب مدارس عالی مختلف از جمله مدرسه طب و دارالفنون شکل گرفت و به مرکز اصلی آموزش عالی کشور تبدیل شد.
در دوران محمدرضا شاه پهلوی، گسترش و توسعه آموزش عالی با سرعت بیشتری ادامه یافت و دانشگاه‌های متعددی مانند دانشگاه صنعتی آریامهر (دانشگاه شریف کنونی)، دانشگاه ملی ایران (دانشگاه شهید بهشتی کنونی) و دانشگاه پهلوی (دانشگاه شیراز کنونی) تأسیس شدند. این دانشگاه‌ها با همکاری‌های بین‌المللی و جذب استادان برجسته و همچنین تبادل دانشجو با کشورهای مختلف، به مؤسساتی با اعتبار جهانی تبدیل شدند. دانشگاه‌های ایران در این دوره از نظر کیفیت آموزشی و تحقیقات علمی در سطح منطقه‌ای و حتی جهانی اهمیت ویژه‌ای داشتند و در زمینه‌های مهندسی، پزشکی و علوم پایه به دستاوردهای مهمی دست یافتند.
یکی از ویژگی‌های برجسته دوران پهلوی، وجود فرصت‌های شغلی فراوان برای فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌ها بود. در آن زمان، مسئله مهاجرت یا "فرار مغزها" که امروزه به یک چالش بزرگ تبدیل شده، وجود نداشت. دلیل این امر فراهم بودن بسترهای شغلی و امنیت شغلی مناسب بود. دانش‌آموختگان بلافاصله پس از اتمام تحصیلات خود وارد بازار کار می‌شدند و در حوزه تخصصی خود مشغول به کار می‌شدند. وجود این فرصت‌ها به آنها امکان می‌داد که پس از تحصیل، خانواده تشکیل داده و با رفاه نسبی زندگی کنند. این شرایط باعث می‌شد افراد انگیزه‌ای برای ترک کشور نداشته باشند و نیروی انسانی متخصص در داخل ایران باقی بماند و به توسعه و پیشرفت کشور کمک کند.
علاوه بر این، دانشگاه‌ها در دوران پهلوی نه تنها در تربیت نیروی انسانی ماهر نقش داشتند، بلکه به عنوان مراکز اصلی تحقیقات علمی و نوآوری عمل می‌کردند و در پیشبرد پروژه‌های ملی و توسعه زیرساخت‌های علمی و صنعتی کشور سهم عمده‌ای داشتند. این وضعیت نشان‌دهنده تعهد دولت به سرمایه‌گذاری در نیروی انسانی و اهمیت آموزش و اشتغال در سیاست‌های توسعه‌ای آن دوران بود که منجر به رشد و شکوفایی علمی، فرهنگی و اقتصادی ایران شد و پایه‌های مستحکمی برای پیشرفت‌های آینده کشور بنا نهاد